سلام

عشق در همه ی جوامع بطور یکسان تعریف نمی شود.در یک طرف جوامعی هستند که جذابیت عشقی را نا بهنجاری یا مصیبت بار تلقی می کنندودر طرف دیگر ازدواج بدون عشق را دیوانگی تلقی می کنند.جامعه ی آمریکای شمالی تمایل دارد که به عشق اهمیت دهد درحالیکه در ژاپن وچین سعی بر این است که عشق را پدیده ای بیهوده وزاید به حساب آورند.در فرهنگ ما هم عشق امری مقدس به حساب می آید.

متخصصان علوم انسانی تعریف مورد قبول همگانی از عشق ندارند.در زیر برخی از این نظریه هارا می خوانید.

عشق,واکنش فیزیولوژیک:عبارت است از یک حالت بیقراری فیزیولوژیک که بر اثر تحریک جنسی,شور,اضطراب,احساسات گنهکاری,تنهایی,خشم,ابهام وترس به وجود می آید.اگر این واکنشهای فیزیولوژیک نا مشخص عشق به حساب می آیند,به این خاطر است که مردم آنها را عشق نامگذاری کرده اند.

عشق,واکنش شیمیایی:به عقیده ی میکائل آر.لیوبوویتز,عشق بر پایه ای استوار است که ماهیت شیمیایی منحصر به فرد دارد.این پایه می تواند به فنیل تیلامین مربوط باشدکه به مقدار زیاد در برخی مراکز مغز تهیه می شود,زنجیره ای از فعالیتهای عصبی-شیمیایی ایجاد می کندوبر اثر آن احساساتی شبیه آنچه آمفتامین ها(مواد مخدر)تولید می کنند,بوجود می آید.در میان این رویدادها عشق قویترین عامل فعال کننده ی مراکز لذت مغز است.عشق ممکن است به تولید یک احساس فراتر نیز کمک کند.احساسی که انسان خود را فراتر از زمان,مکان وجسم خود می یابد.با این همه لیوبوویتز توضیح نمی دهد که این نوع دگرگونیها چگونه در محیط شیمیای مغز شکل عاشقانه به خود می گیرند.

عشق,تعهد:عده ای سعی می کنند به عشق معنای روانشناختی بدهند.در آن صورت اصطلاح عشق, حالت بهت زدگی را تعیین می کند که به تعهد در مقابل شخصی دیگر مربوط می شود.زایک رابین,روانشناس اجتماعی,در عشق سه عامل را تعیین کننده می داند:دلبستگی,فداکاری وصمیمیت.روبرت اشترن برگ نیز برای عشق سه عنصر را پیشنهاد می کند:صمیمیت,هوس وتعهد.این سه عنصر با شدتهای متغییر ترکیب می شوند و عشقهای مختلف را بوجود می آورند.