جوانمردی در صحرایی می گذشت . سنگی را دید که به سان قطره های باران پیوسته ازو همی چکید . ساعتی در آن نظر می کرد ... رب العالمین از کرامت آن دوست سنگ را به آواز آورد .
سنگ گفت : هزاران سال است که خداوند مرا بیافرید و از بیم قهر او و سیاست خشم او چنین می ترسم و اشک حسرت همی ریزم ...
آن جوانمرد گفت : بار خدایا ! این سنگ را ایمن گردان . جوانمرد برفت ، چون باز آمد همچنان قطره ها می ریخت . در دل او افتاد که مگر ایمن نگشت از قهر خدا !
سنگ به آواز آمد که : ای جوانمرد ! مرا ایمن کرد ، اما در اول اشک همی ریختم از حیرت و بیم عقوبت و اکنون همی ریزم از ناز و رحمت
نام ترانه : "آفتابی"
راهی نمونده ، نازنین ! باید به دریا بزنیم !
باید از این خواب‌ِ بلند ، یه پُل به رؤیا بزنیم !
راهی نمونده نازنین ! راه‌ِ ستاره سَد شده !
تو امتحان‌ِ سادگی ، قلب‌ِ من‌ُ تو رَد شده !
راهی نمونده باید از بغض‌ِ ترانه بگذریم !
غصه نخور ! ما دوتا از سایه‌ها آفتابی‌تریم !
راهی نمونده ، رفتنت آخرِ قصه‌ی منه !
اما چراغ‌ِ یادِ تو ، تو شب‌ِ قصه روشنه !
خاتون‌ِ خط خورده‌ی من ! نبض‌ِ غزل رُ زنده کن !
دوباره تو بازی‌ِ دل ، بغض‌ِ من‌ُ برَنده کن !
خاتون‌ِ خط خورده‌ی من ! اوج‌ِ صدای من کجاست ؟
حروف‌ِ پاک اسم‌ِ تو ، کجای این ترانه‌هاس ؟
با هم کلیدِ نقره رُ تو کوچه پیدا می‌کنیم !
واژه‌ی زنده‌گی رُ با ترانه معنا می‌کنیم !
خاطره‌های خفته رُ دوباره بیدار می‌کنیم !
عشق‌ُ تو هر ترانه‌یی صد دفه تکرار می‌کنیم !
هنوزم نبض‌ِ غزل نبض‌ِ قدمهای منه !
هنوزم قلب‌ِ ترانه توی سینه‌م می‌زنه !
نازنین ! خسته نشو ! تو آینه می‌رسیم به هم ،
طپش‌ِ ترانه‌ها فاصله‌ها رُ می‌شکنه !
یغما گلرویی